تاریخچه اراضی خالصه
اراضی خالصه : نام کامل این اراضی «اراضی سلطنتی خالصه» است که به اراضی که در اختیار و تحت نظارت مستقیم خلیفه و سلطان قرار داشت و درآمدهای حاصل از آن به خزانه خصوصی او واریز میشد. این واژه از دوره ایلخانان در ایران به معنای اراضی سلطنتی به کار رفته است. به بیان دیگر؛ منظور از اراضی خالصه ها ملک متعلق به حاکمیت( خاندان سلطنت یا دولت ) است. که شامل کلیه اراضی و املاک دولتی چون ساختمانها،باغ ها،زمین های دایر،بایر،مسلوب المنفعه،کویری،باتلاقی و منابع آبی مانند قنات ها و زمین هایی که درآمد،آنها به خزانه واریز میشد.
برای این اراضی سه منشاءنام بره شده است؛
- رقبات نادری
- خالصه های محمدشاه
- رقبات ناصری
ویژگی خالصه ها
اول – حاصلخیزترین ایالتها تبدیل به خالصه میشد.
دوم – بخش عمده درآمدهای دولت از همین املاک به دست میآمد.
نکته:ایالتهای خاصه هر کدام یک وزیر داشتند که متصدی خالصجات یا وزیر خالصه خوانده میشد و همه امور ایالت از طرف شاه به وی واگذار میگردید. دخل و خرج املاک خاصه، در دفترخانه خاصه ثبت میشد.در این دفترخانه سیاههای از املاک خاصه و نیز درآمدهای آن تهیه میگردید.
شایع ترین نوع از انواع خالصه ها
الف . خالصههای انتقالی:
از جمله اراضی که برای مدت کوتاه،به استفاده کننده داده میشد.
ب . خالصههای تیولی:
از جمله اراضی که به تیول دار واگذار میشدند و در مقابل،گیرنده میبایست،در جنگ،با اعلام حکومت مرکزی،نیروی سواره و نظامی بفرست.
ج . خالصههای دیوانی:
از جمله اراضی که بطور مستقیم،زیر نظر دولت اداره، به زارع واگذر میشدند و حقوق دولت از آنها اخذ میشد.
تفاوت اراضی خالصه با اراضی سلطنتی و اموال عمومی
اراضی خالصه با املاک سلطنتی و اموال عمومی تفاوت دارند،با این توضیح که، املاک سلطنتی،در مالکیت پادشاه است و اموال عمومی نیز، باتوجه به قانون مدنی اموال متعلق به عموم مردم هستند و استفاده عموم از آنها،یا ناشی از طبیعت مال برای مثال سواحل و رودخانه ها یا ناشی از تخصیص آنها برای استفاده عموم است؛برای مثال اختصاص قطعه زمینی برای احداث جاده.
عمده اقدامات در دوره قاجاريه و قبل از آن، اختصاص بـه نحوه اداره کردن خالصهها بود، مانند شيوه اجاره، ميزان بهره، حق الارض و حق الماء . بر اساس برنامههاي مختلف سياسي، اقتصادي و نظامي، مانند كوچاندن قبایل، یکجانشين كردن عشاير، احداث كارخانه و احداث پادگان هاي نظامي، حفظ امنيت و گسترش سرمايه گذاري؛ تصرف در خالصهها به همراه تعداد آنها افزايش يافت.
در دوره پهلوي دوم، تصميم بر ترك كشاورزي دولت بود. لذا عمده سياست اقتصادي مانند اصلاحات ارضي و واگذاريها ، در ميزان و مالكيت اين اراضي تأثير زياد داشته است؛ به گونه اي كه با اجراي كامل مقررات مربوط به اراضي خالصه، دولت بايد تا دهه پنجاه آنها را واگذار ميكرد و اگر مالكيتي هم باقي ميماند؛
اول. بسيار ناچيز بود.
دوم. جزء اراضي مرغوب سابق نبود.
سوم. باقي مانده آنها براي منفعت جامعه واگذار نشده بودند.
بیشتر بخوانید: اراضی بایر
شیوه کشت و نحوه واگذاری خالصه ها
با گذشت زمان و اجراي مقررات اصلاحات ارضي در مرحله اول و دوم، زارعان در اراضي اشخاص خصوصي و وقفي، صاحب زمين شدند.شيوه كشت، در زمان شروع اصلاحات ارضي ملاك بود. فلذا ممكن بود که در فرضي،شخصي قبل از اصلاحات، ملكي را خريده باشد، با شروع اصلاحات، ميبايست آن را واگذار ميكرد.اما دو نكته درعمل،موجب محدود شدن اين اتفاق شد؛
الف – با هياهوي سياسي نزديك به اجراي اصلاحات ارضي، خريد خالصه محدود شد.
ب – براي واگذاركردن، خريدار اراضي خالصه نباید بيش از يك ده شش دانگ مالكيت داشته باشد.
دولت ها حق هرگونه تصرف را در خالصهها به عنوان بخشي از مايملك، در چهارچوب قوانين مربوطه داشتند.در دوران گذشته اين تصرف به مانند مالكان حقيقي، بـه شكل «اداره كردن» بود. با گذشت زمان و ضرورتها، نحوه تصرفات با انگيزههاي متفاوت، آشكارا افزايش يافت.
مقاطع واگذاری خالصه ها
خالصههايي كه بعد از شروع اصلاحات ارضي واگذار ميشدند در دو مقطع تفكيك آنها مهم است؛
الف)آنهايي كه قبل از قانون انحلال بنگاه خالصهها واگذار شدند.
ب)آنهايي كه تا تصويب اين قانون در مالكيت دولت باقي ماندند. اما بعد از تصويب اين قانون خالصهها با اصلاحات ارضي همراه شد.
نکته: خالصهه اي داخل در محدوده شهر بدون تفكيك بين زارع و متصرف تحت ضوابطي عرصه اعياني احداثي به صاحب اعياني واگذار ميشد و اين اشخاص حقي نسبت بـه اراضي نداشتند.
نادر کیانی بهترین وکیل اراضی
دیدگاه شما